گفته بودم تو بیایی،غم دل با تو بگویم

                           چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

گر بیایی دهمت جان ور نیایی کشدم غم

                                من که باید بمیرم،چه بیایی چه نیایی

مادر

هیچ کس جزتو نخواهد آمد

هیچ کس بردراین خانه نخواهد کوبید

شعله ی روشن این خانه تو باید باشی

هیچ کس جزتونخواهدتابید

چشمه جاری این دشت تو باید باشی

هیچ کس چون تونخواهد جوشید

سرو آزاده این دشت تو باید باشی

هیچ کس چون تو نخواهد روئید

پیر شده ام

پا به پای دردهایی که

قد کشیده اندو

بزرگ شده اند!

میترسم!

میترسم دیگر

دستم به قلم نرود!

فکرش را بکن

تمام میشوم شبی!

یک روز می آیی و میبینی

نه من هستم

نه این کلمات!

آری

دارم خشک میشوم!

پا به پای

گلدانهایی که ...

این روزها میگذرند

اما

من از این روزها نمیگذرم

من بودم و تنهایی و یک راه بی انتها

یک عالم گله و خدایی بی ادعا

گم شده بودم میان دیروز و فردا

تا تو را یافتم.. با تو خودم را یافتم

حالم گرفته است..حال پرنده ای کز کرده در قفس

حال روزنه ای در دیوار

حال مرگ دارم..

حالم از دنیا گرفته ..

احساس می کنم حتی به اندازه یک ذره نیستم...

احساس غبار دارم در پهنه یک گردباد وحشتناک...

چشمانم خواب می خواهد و اشک...

نای اشک ریختن نیز ندارم...